Zoeken
 


Niks te verbergen

Laatste wijziging: zaterdag 24 januari 2009 om 21:16, 4401 keer bekeken Print dit artikel Bekijk alle nieuws feeds van onze site
 
zaterdag 24 januari 2009

Het voordeel van haastig doorgevoerde wetgeving (denk aan het paddoverbod, de gratis schoolboeken of de nieuwe regeling voor de vergoeding voor chronisch zieken) is dat de leden van de Tweede Kamer zich massaal storten op de vraag of het wel haalbaar is. Ieder Kamerlid waant zich even een expert op het terrein van de bureaucratische hindernissen, en waarschuwt plechtig dat de minister te hard van stapel loopt.

De vraag waar het echt om gaat (willen we deze wet wel?) verdwijnt zo als vanzelf naar de achtergrond. En wanneer de minister dan uitstel toezegt, of enige hindernissen erkent, heerst er algemene vreugde. De Kamer heeft gelijk gekregen! Praktische zaken, daar wil de Kamer graag over praten. Fundamentele discussies zijn ‘vaag’.

Exact dezelfde tactiek past minister Klink momenteel toe bij de invoering van het Elektronisch Patiëntendossier. Dinsdag sprak de Kamer hier al over, vandaag opnieuw. En de grootste vraag is: loopt de minister niet te hard van stapel? Het enige dat Klink hoeft te doen is de invoering een beetje vertragen, en voor de zoveelste keer is iedereen tevreden. En dan zitten we straks allemaal in het EPD. Al wordt het geen september, dan toch in ieder geval volgend jaar.

Aantasting van de privacy, dat is het enige fundamentele ‘gevaar’ waarvoor zo nu en dan wordt gewaarschuwd. Maar exclusieve aandacht voor privacy kan verkeerd uitpakken. Zijn ‘geanonimiseerde’ gegevens per definitie geen probleem? Voor veel bedrijven en instellingen vormen die een ware goudmijn. Farmaceuten en zorgverzekeraars kunnen daarin allerlei verbanden vinden tussen leeftijd, woonsituatie, gewicht, klachten en medicijngebruik. En zo nog slimmer geld aan u verdienen. Bovendien is privacybescherming een papieren tijger. Het overgrote deel van de Nederlanders maakt zich daar niet druk om. Ze hebben ‘niks te verbergen’, zeggen ze. Ze doen geen gekke dingen. Ze hebben zich, kortom, allang aangepast aan een samenleving waarin bedrijven en overheden praktisch alles van ze willen en mogen weten.

Voor de overheid is privacy allang niet heilig meer. De burgemeester (dus de politie) weet tegenwoordig waar pedofielen wonen. Want veiligheid gaat vóór privacy. Waarom zouden de politie en ziekenhuizen dan niet mogen weten waar hartpatiënten wonen, psychiatrische patiënten, ADHD’ers, mensen met een strafblad? En zou het niet nóg beter zijn als deze mensen voortdurend in de gaten worden gehouden? Wat databanken koppelen, wat camera’s op straat, een paar chips hier en daar, en de overheid kan iedereen die van de norm dreigt af te wijken in het snotje houden. Voor hun eigen bestwil, natuurlijk. En dat vinden we zowaar een veilig idee.

Auteur: Marcel Hulspas
Gepubliceerd: woensdag 21 januari 2009 23:59



Bron: depers.nl

Voeg toe aan: